Opis
Polska reżyserka teatralna, absolwentka psychologii na Uniwersytecie Warszawskim oraz reżyserii dramatu w Państwowej Wyższej Szkole Teatralnej w Krakowie.
Była asystentką Małgorzaty Boratyńskiej podczas realizacji Snu wujaszka wg F. Dostojewskiego w Teatrze Ateneum w Warszawie (1996) i Krzysztofa Warlikowskiego przy Elektrze Sofoklesa w Teatrze Dramatycznym w Warszawie (1997). Podczas studiów w krakowskiej Państwowej Wyższej Szkole Teatralnej współpracowała z Tadeuszem Bradeckim przy Weselu u drobnomieszczan w Teatrze Państwowej Wyższej Szkoły Teatralnej (1999) i ze Starym Teatrem w Krakowie jako asystentka Krystiana Lupy. Debiutowała w Teatrze im. J. Słowackiego w Krakowie sztuką Jordan A. Reynolds i M. Buffini (2000); realizacja ta przyniosła jej duże uznanie krytyków. Kolejne spektakle już na deskach teatrów całego kraju także spotkały się z pozytywnym przyjęciem. Były to m.in.: Lot nad kukułczym gniazdem K. Kesey'a (2002) i Czyż nie dobija się koni? H. McCoy'a (2003) w Teatrze im. J. Szaniawskiego w Wałbrzychu, Czajka A. Czechowa w Teatrze im. C. Norwida w Jeleniej Górze (2004), Makbet W. Shakespeare'a w Teatrze im. J. Kochanowskiego w Opolu (2004), Woyzeck G. Büchnera w Teatrze im. W. Bogusławskiego w Kaliszu (2005) - za spektakl ten zdobyła w 2006 roku Laur Konrada oraz Nagrodę Dziennikarzy na VIII Ogólnopolskim Festiwalu Sztuki Reżyserskiej Interpretacje w Katowicach, Sen nocy letniej W. Shakespeare'a (2006) i Zbombardowani S. Kane (2007) w Starym Teatrze w Krakowie (2006), Fedra wg Eurypidesa, Seneki i Enquista w Teatrze Narodowym w Warszawie (2006), Opowieści lasku wiedeńskiego O. Horvatha w Teatrze Dramatycznym im. J. Kochanowskiego w Opolu (2008), Marat Sade P. Weissa w Teatrze Narodowym w Warszawie (2009). W 2006 została laureatką „Paszportu Polityki" za: „bezkompromisowe, ale i mądre, wpisywanie w klasyczne fabuły zagubienia współczesnego człowieka oraz za malarską wyobraźnię, pozwalającą budować na scenie fascynujące światy".
Po raz pierwszy na Międzynarodowym Festiwalu Sztuk Przyjemnych i Nieprzyjemnych gościmy spektakl kontrowersyjnej polskiej reżyserki - Mai Kleczewskiej. Teatr - według Kleczewskiej - „nie jest miejscem bezpiecznym, ani dla widza, ani dla jego twórcy", staje się przestrzenią prezentacji najgłębiej skrywanych zakamarków duszy. W swych spektaklach Kleczewska z niespotykaną siłą wyrazu stara się pokazać, jak działa struktura lęku, skąd bierze się agresja i przemoc. Sięgając po tematy najdotkliwsze, a często również najbrutalniejsze - dzieciobójstwo, morderstwo, kazirodztwo, korupcję, zdradę - uruchamia emocje, od których próbujemy na co dzień uciec. Według Kleczewskiej pokazanie „patologii odsłania sens słów, czynów i sił kierujących człowiekiem", bo dopiero przekraczając bezpieczną granicę, stajemy się prawdziwi. Bohaterami jej sztuk są ludzie naznaczeni grzechem, wymykający się jednoznacznym ocenom moralnym. W centrum teatru Kleczewskiej znajduje się zawsze jakaś zdeprawowana społeczność. To zbiorowość, na którą trudno patrzeć bez litości lub obrzydzenia. Jest ogarnięta przymusem kopulacji (Sen nocy letniej), oddaje cześć mamonie (Woyzeck), bywa zarażona zbrodnią (Makbet) lub autodestrukcyjnym zadaniem (Czyż nie dobija się koni?). Kleczewska prezentuje ją w sposób bezlitosny, niemal nieludzko obiektywny. Kreuje straszną wizję tylko po to, żeby zaraz podzielić z widzem swój własny lęk. (...) Jej spektakle są odsłonięciem osobistych lęków i mroków, [pokazaniem] widzom, że najobrzydliwsze grzechy świata istnieją naprawdę tuż obok nas.[1] Świat spektakli Kleczewskiej jest perwersyjny, zepsuty, balansuje nad przepaścią, o krok od zatracenia i śmierci. Arcydzieła i wątki ze światowej literatury prezentuje Kleczewska „własnymi słowami", poprzez uwspółcześnienie tematów i realiów klasycznych dramatów m. in. W. Shakespeare'a i J. Racine'a. By jeszcze silniej i dotkliwiej dotrzeć do widza i wstrząsnąć nim Kleczewska wulgaryzuje język oryginału, czym wielokrotnie budziła kontrowersje szczególnie konserwatywnej części widzów, niegodzącej się z takimi zabiegami. Z aktorskiej improwizacji rodzą się obrazy, od których nie sposób uciec czy wyrzucić z pamięci. Pod tym względem teatr Kleczewskiej, jak żaden inny, znajduje się w centrum dyskusji na temat możliwości oddziaływania teatru na publiczność.
