Osoby filmu i teatru
Natalia Korczakowska

Natalia Korczakowska Życiorys, biografia, zdjęcia

  • Miejsce urodzenia: Warszawa, Polska

Opis

Rocznik 1979. Ukończyła wydział Wiedzy o Teatrze i reżyserię w warszawskiej Akademii Teatralnej. Debiutowała w 2005 roku offową produkcją Pensjonat Madryt w warszawskim M25. Ale jej droga do teatru wiodła także przez muzykę - absolwentka szkoły muzycznej pisała teksty piosenek dla Muzykoterapii i Emade, z Bartkiem Porczykiem przygotowała skandalizujący spektakl muzyczny Smycz (2006). Była asystentką René Pollescha przy jego Raggazzo dell’Europa. Swoje najważniejsze przedstawienia zrealizowała u Grzegorza Jarzyny w TR Warszawa oraz na scenach dolnośląskich: we Wrocławiu, Jeleniej Górze, Wałbrzychu.

Każde przedstawienie Natalii Korczakowskiej to próba nowej konwencji, zmiana tonacji, przestrojenie wrażliwości. Zasiedlone przez toksyczną rodzinę mieszkanie w bloku było Strefą działań wojennych (2006). Śmierć człowieka wiewiórki (2007), czyli surrealna wizja losu grupy terrorystów Baader-Meinhoff, była apelem w sprawie konieczności przemyślenia od nowa przemocy jako narzędza, które bywa automatycznie uznawane za twórcze. W Elektrze (2008) antyczny chór stał się głosem władzy, nadzoru i opresji wcielonym w postacie trzech Norm, strażniczek teatru-panopticonu,  zamienionego w złowrogą łaźnio-rzeźnię; głosem przeciwko karze śmierci we wszystkich jej wariantach. Stawrogin. Wieczór autorski (2008) - oparty na usuniętym z Biesów rozdziale, Korczakowska potraktowała jako całkiem osobny utwór, dzieło „literackie” bohatera Dostojewskiego. Inną powieść Dostojewskiego - Skrzywdzonych i poniżonych (2008) -  zatytułowała Nelly i przeczytała przez pryzmat jednego pytania: Dlaczego umiera niewinne dziecko? W Solaris. Raporcie (2009) zbudowała na scenie fascynująco klaustrofobiczną przestrzeń stacji kosmicznej, fabryki fantomów, której miłość jest darem i przekleństwem.  W jej spektaklu odbywał się sąd nad człowiekiem i złem, jakie wytwarza. Podstawą adaptacji  powieści Lema jej autorstwa była decyzja o tym, że Innym, czyli Oceanem, o kontakt z którym walczą zamknięci na stacji naukowcy, jest widownia.  Dynastia (2010) - tasiemcowa opowieść o Carringtonach z Denver, którą dwadzieścia parę lat temu oglądali w telewizji chyba wszyscy Polacy, była mitem w stylu pop, tragedią grecką przemienioną w melodramat. Korczakowska stworzyła teatralną syntezę jej wątków, nasyciła persyflażowy scenariusz skojarzeniami z Czarodziejską Górą Manna i Filoktetem Sofoklesa. Z melodramatu trafiliśmy na powrót do tragedii. Reżyserka błyskotliwie udowodniła, że gdyby pójść za rzuconymi w Dynastii od niechcenia tropami, wyjdzie nam z niej inny wariant Aniołów w Ameryce.

Ścieżka kariery

Reżyser (teatr)

Scenarzysta (teatr)

Scenograf (teatr)

Współpracuje
O nich się mówi