Opis
Jeden z najwybitniejszych reżyserów powojennego polskiego teatru, który wprowadził na sceny m.in. dramaty Witkacego, Gombrowicza, Różewicza i Mrożka. Był także pedagogiem, tłumaczem i dramaturgiem. Od roku 2003 związał się z Teatrem Narodowym. Wyreżyserował tu swoje ostatnie przedstawienia.
Absolwent wydziału aktorskiego krakowskiej PWST (1952) i reżyserii w Państwowym Instytucie Sztuki Teatralnej w Moskwie (GITIS, 1957).
Od początku kierował uwagę ku polskiej literaturze. Jako pierwszy realizował debiutanckie sztuki, m.in. Ireneusza Iredyńskiego (Męczeństwo z przymiarką, 1960), Helmuta Kajzara (Paternoster, 1970).
Jako jeden z pierwszych sięgnął po sztuki Sławomira Mrożka (Policja, 1958), później wielokrotnie wystawiając prapremiery jego dramatów: Rzeźnię (1975), Garbusa (1975), Pieszo (1981).
Prawykonania swoich sztuk powierzał Jarockiemu także Tadeusz Różewicz - Wyszedł z domu (1965), Moja córeczka (1968), Stara kobieta wysiaduje (1969), Na czworakach (1972).
W roku 1960 wprowadził na polskie sceny Ślub Gombrowicza w specjalnie w tym celu założonym Studenckim Teatrze Gliwice (przedstawienie zdjęła cenzura po czterech spektaklach). Polską prapremierę Ślubu na zawodowej scenie zainscenizował dopiero w roku 1974 w Teatrze Dramatycznym w Warszawie.
Jako jeden z pierwszych polskich reżyserów zainteresował się współczesną literaturą amerykańską i zachodnioeuropejską. Przygotował prapremiery, m.in. Gniew i miłość Osborne'a (1957), Po długim dniu zapada noc O'Neilla (1961), Zamek w Szwecji Sagan (1961), Orfeusz w wężowej skórze Williamsa (1962).
Od 1962 roku związał się na stałe ze Starym Teatrem, gdzie zrealizował wiele swoich najlepszych przedstawień i do lat dziewięćdziesiątych kształtował współczesny repertuar tej sceny (m.in. Matka Witkiewicza, 1964 i 1972; Tango Mrożka, 1965; Zmierzch Babla, 1967; Szewcy Witkiewicza, 1971; Proces Kafki, 1973; Sen o bezgrzesznej wg Żeromskiego, 1979; Mord w katedrze Eliota, 1982; Życie jest snem Calderona, 1983; Portret Mrożka, 1988; Ślub Gombrowicza, 1991; Sen srebrny Salomei Słowackiego, 1993; Trzeci akt wg Witkiewicza, 2002).
Gościnnie reżyserował także w Teatrze Dramatycznym w Warszaawie (1972-1982, m.in. Na czworakach Różewicza, 1972; Rzeźnia Mrożka, 1975; Król Lear Shakespeare'a, 1977; Mord w katedrze Eliota, 1982) i we Wrocławiu w teatrach: Współczesnym (1958-1971 i 1988, m.in. Pluskwa Majakowskiego, 1967; Paternoster Kajzara, 1970; Samobójca Erdmana, 1988) i Polskim (1992-2000, m.in. Płatonow Czechowa, 1993; Kasia z Heilbronnu Kleista, 1994; Historia PRL wg Mrożka, 1998).
Od roku 2003 związał się z Teatrem Narodowym. Wyreżyserował tu swoje ostatnie przedstawienia: Błądzenie wg Gombrowicza (2004), Kosmos wg Gombrowicza (2005), Miłość na Krymie Mrożka (2007), Tango Mrożka (2009), Sprawę wg Samuela Zborowskiego Słowackiego (2011). W ostatnich dniach przed śmiercią zakończył zdjęcia do telewizyjnej rejestracji Tanga. Wkrótce miał zacząć próby autorskiego spektaklu Węzłowisko, którego premiera była przewidziana na wiosnę 2013 roku.
Opis: Teatr Narodowy w Warszawie
